پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش گروهی کیفیت زندگی با رویکرد واقعیت درمانی برافزایش کیفیت زندگی و کاهش طلاق عاطفی زنان انجام شد. در این مطالعه از روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد، جامعه آماری این پژوهش زنان متاهل عضو در بسیج، واقع در منطقه 17 شهر تهران در سال 1399 بودند، که از طریق نمونه گیری در دسترس اعضا انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دوگروه آزمایش وکنترل قرار گرفتند. بعد از انجام پیش آزمون در دو گروه کنترل و آزمایش، مداخله آموزش گروهی کیفیت زندگی با رویکرد واقعیت درمانی برگرفته از پروتکل پارسه در8 جلسه 45 دقیقهای به صورت مجازی (بدلیل بیماری کرونا) برای گروه آزمایش انجام شد، در حالیکه گروه کنترل هیچ مداخلهای دریافت نکرده. همچنین دادههای بدست آمده از روش آماری تحلیل کواریانس بررسی شدند و نشان داده شد که اثر بخشی آموزش گروهی کیفیت زندگی با رویکرد واقعیت درمانی بر افزایش کیفیت زندگی وکاهش طلاق عاطفی در سطح (p<0.05) معنادار بوده است