در سال 2020، جهان با چالش بزرگی به نام بیماری کووید-19 درگیر شد،که خواستگاه آن شهر ووهان چین بود. با وجود تلاشهای جدی برای کنترل همه گیری بیماری کووید-19، صدها هزار نفر در سراسر جهان به این ویروس آلوده شدند. به همین دلیل بسیاری از کشورها برای کنترل این بیماری از قرنطینه سازی استفاده کردند. با وجود مزایای قرنطینه در پیشگیری از گسترش بیشتر ویروس کووید-19، کاهش موارد ابتلا و کاهش هزینههای درمان و مرگ و میر در افراد، پژوهشها نشان میدهند که قرنطینه سازی، با توجه به شرایط محیط و نوع بیماری عفونی منتشرشده ممکن است به کاهش سلامت روان و بروز برخی اختلالات روانی- اجتماعی در افراد منجر شود. از این رو هدف این پژوهش در کوران همه گیری کووید-19 در ایران در سال 1401، شناسایی پیامدهای روانی- اجتماعی ناشی از بیکاری والدین در دوران کووید-19 در نوجوانان مناطق 3 و 10 کرج است. برای دستیابی به نتیجه، پژوهشگر به کمک نمونه گیری هدفمند با هشت نفر از نوجوانانی که والد یا والدینشان در شرایط همه گیری کووید-19 شغل خود را از دست داده اند مصاحبه عمیق انجام داده و پس از بررسی موشکافانه گفتگوی نمونه های منتخب، تحلیل داده ها به روش کیفی- تفسیری و طراحی مدل پیشنهادی در این زمینه، این نتیجه حاصل شد که سیاست قرنطینه سازی در دوران همه گیری ویروس کووید-19، منجر به بیکاری والدین و همین امر سبب بروز مشکلات و پیامدهای آسیبی از جمله افسردگی، اضطراب و استرس در نوجوانان شده است. این نتیجه گیری پس از سنجش اعتبار درونی پژوهش، به سه روش ارزیابی نظرات صاحب نظران روان شناسی، ضریب توافق بین دو ارزیاب به کمک معیار کاپا و ضریب توافق بین متخصصین و پژوهشگر به کمک شاخص روایی محتوایی تایید شد. در واقع افسردگی، اضطراب، استرس و حمایت، 4 کد نظری این پژوهش هستند که نشان میدهد تبعات منفی بیش از پیامدهای مثبت بر نمونههای آماری تأثیر داشته؛ زیرا افسردگی و اضطراب پاسخ مشترک تمامی نمونه هاست و متاسفانه تنها پیامد مثبتی که از کدگذاری دادهها به دست آمد، حمایت در دو کد محوری خانواده و محیط آموزشی بود، که فقط در خلال صحبتهای تعداد محدودی از مصاحبه شوندگان یافت شد و برخلاف اهمیت اثرات ناشی از بیماری کووید-19 در برنامههای کشورها، هیچ جمله، عبارت یا کدی در خصوص حمایت دولتی استخراج نشده است