بخش عمده ای از زندگانی ما در ارتباط بر قرار کردن با دیگران سپری می شود. انسان موجودی اجتماعی است و بالطبع نیاز به روابط اجتماعی و عاطفی با همنوعان خود دارد. روانشناسان غربی برآوردن این نیاز را به دوست داشتن دیگران ودوست داشته شدن توسط دیگران معطوف می دانند که از آن با عنوان پذیرش بی قیدوشرط یاد می کنند. این اصطلاحی است که برای توصیف تکنیک مورد استفاده در درمان غیر هدایتگر وبیمار مدار خود به کار می برند. بدین معنی که درمانگر باید مراجع را بی هیچ قیدوشرط همانگونه که هست بپذیرد . ازآنجا که اسلام به روابط اجتماعی برای برطرف کردن نیازهای انسان توجه خاصی دارد، در آموزه های قرآنی وروایی تاکید ویژه ای بر توجه مثبت بدون شرط به معنای محبت، صمیمیت وپذیرش انسان ها بدون قیدوشرط دیده میشود. هدف در پژوهش حاضر این است که بدانیم تا چه میزان پذیرش بی قیدوشرط داشته باشیم. روش به کارگرفته شده در این پژوهش تحلیل مضمون است. آیات وروایاتی که دلالت هایی بر پذیرش بی قید و شرط دارند، مورد بررسی قرار گرفت وکد هایی استخراج شد. مولفه های پذیرش بی قیدوشرط به سه دسته نگرشی، رفتاری، ارتباطی تقسیم شد که هر کدام زیر مجموعه هایی دارد. یافته های پژوهش بیانگر این است که با وجود پذیرش وحرمت گذاری به مراجع می توان نسبت به ارزشها وتجارب او در صورت منفی بودن تذکر داد و وی را متنبه ساخت. در مشاوره عموما نسبت به مراجع پذیرش بی قید و شرط داریم البته مواردی که نسبت به آموزه های دینی از روی جهل ونادانی تظاهر به فسقی می کنند، نباید از ایشان برائت جسته بلکه از اعمال آنها دوری می کنیم ،اما در سایر موارد تذکر و تنبه داده میشود