حضانت نوعی سرپرستی برای حفظ و نگهداری و تربیت کودک است. موضوع حضانت یکی از مباحث پیچیده حقوق خانواده می باشد و از آن جایی که مربوط به امور کودک و وظیفه ای سنگین در مقابل او به شمار می رود ، اهمیت زیادی می یابد. قانونگذار ایران حضانت کودک را تا سن هفت سال حق و تکلیف مادر دانسته و قانونگذار مصر تا سن پانزده سال، حق مادر دانسته و پس از آن اولویت با پدر است. لیکن در صورت حدوث اختلاف بعد از این سنین، حضانت طفل با رعایت مصلحت کودک به تشخیص دادگاه است. هدف از این نوشتار بحثی تطبیقی در خصوص اشتراک و اختلاف در مواردی همچون، شرایط بر عهده گرفتن حضانت، ازدواج مادر و پایان حضانت میان فقه امامیه و حقوق کشور جمهوری اسلامی ایران و جمهوری عربی مصر (که تقریبا تمامی مواد خود را از فقه حنفیه دارد) صورت گرفته است و تفاوت اجرایی احکام حضانت در ایران و مصر و پیروان دو مذهب امامیه و حنفیه را بیان نموده است
