هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه بر پرخوری و دشواری تنظیم هیجان زنان در آستانه طلاق است. جامعه آماری را زنان 25 تا 45 ساله ساکن تهران که در آستانه طلاق بودند، تشکیل دادند. به دلیل محدودیت¬ها، نمونه گیری به روش در دسترس انجام گرفت. آزمودنی، خانمی 39 ساله دارای مدرک فوق لیسانس منابع طبیعی بود. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش، پرسشنامه استاندارد مقیاس دشواری تنظیم هیجان گرتز و روئمر (DERS) و پرسشنامه پرخوری یا شکم بارگی دوره ای گورمالی (BES) بودند. روش پژوهش، طرح تجربیی تک موردی از نوع چند خط پایه چندگانه با سنجش پیوسته بود. آزمودنی طی 8 جلسه تحت درمان فراتشخیصی یکپارچه قرار گرفت. تحلیل آماری پژوهش از طریق ترسیم دیداری و محاسبه درصد بهبودی انجام پذیرفت. یافته¬ها نشانگر بهبود معنادار در دشواری تنظیم هیجان و پرخوری در آزمودنی بودند. او در مولفه¬های دشواری در انجام رفتار هدفمند، دشواری در کنترل تکانه، فقدان آگاهی هیجانی بهبودی معنادار را رقم زد و در مولفه های عدم پذیرش هیجان منفی، دسترسی محدود به راهبردهای اثربخش تنظیم هیجانی، عدم وضوح هیجانی بهبودی معنادار را نشان نداد. نحوه اثر بخشی درمان بر این مولفه ها بررسی و تبیین گردید. درآخر پیشنهاداتی کاربردی و پژوهشی ارایه داده شد
مرتب سازی درج پیشنهاد خرید پالایش جستجو
